Er belde een bedremmelde vrouw aan. ‘Ik schaam me zo.’ vertelde ze direct in de spreekkamer. ‘ Ik had het van tevoren kunnen weten, maar ik heb het niet onder ogen willen zien.’ En toen kwam het hele verhaal er uit. Dat ze via een datingsite een Chinese man had leren kennen met wie ze direct een enorme klik had. Ze chatten wekenlang met elkaar, later spraken ze ook via Skype. Ze wisselden van alles uit en ze had zich nog nooit zo verbonden gevoeld. Ze wilde met deze man oud worden. Ze wilden beiden binnen niet al te lange tijd samen in Nederland een gezin stichten. Er moest wel het een en ander worden geregeld. Daarom reisde ze af naar China voor een aantal weken. Ze kon niet wachten om ‘zijn wereld’ te leren kennen.
Maar direct bij aankomst ging het al fout. Het contact was heel anders dan online. Hij deed erg afstandelijk en vormelijk. Ze vond hem aantrekkelijk, maar zijn kille houding schrok haar af. Ook bleek hij nog zeer verbonden te zijn met zijn ex. Dat had hij haar eerder niet verteld.
Wat een afknapper. In minder dan een week reisde ze weer terug naar Nederland, geschokt, geknakt. Nu, weken later kan ze de teleurstelling maar niet van zich afzetten. Ze ligt nachtenlang wakker te piekeren en blijft maar huilen.
Een internetcontact is geen contact. We denken wel dat we in contact zijn als we dat per chat doen, maar we vergeten dat het persoonlijke contact veel meer behelst dan woorden en een mooi gezicht. We bouwen luchtkastelen om onze virtuele vrienden en klimmen samen op een hooggelegen roze wolk. Waar we maar al te vaak van af donderen als we de realiteit onder ogen zien.
