Een cliënt van mij vertelde me dat ze maar niet kon loskomen van haar partner.
Ik vroeg haar zich in te beelden dat ze tien jaar ouder was. Wat zou die tien jaar oudere zelf aan wijsheid voor haar hebben over deze periode?
Het was even stil. Ik keek haar vragend aan. ‘Ik denk na,’ zei ze en verzonk voor een moment in gepeins. Het raam stond op een kier. Buiten ritselde de boomkruinen in de tuin.
‘Ik voel direct iets heel zwarts en iets heel wits’, vertelde ze. ‘Ik leer door de relatie met hem, nu nog duidelijker, dat het zo belangrijk is om mijn eigen leven te leiden en niet dat van hem. Ik kijk veel te veel door zijn ogen naar de wereld en dat doet me zo’n pijn. Ik word er ook boos van. Ik wil mijn eigen leven leiden.’ Ze keek me fel aan.
Haar ogen dwaalden naar de tuin. Weer was het even stil. ‘En het witte is, dat ik nu weet dat ik een lekker wijf ben. Dat heb ik echt aan hem te danken.’ Een grote grijns verscheen op haar gezicht.
