Weet jij zeker dat je jezelf niet voor de gek hield in je ingewikkelde relatie?
Sorry, misschien stel ik je deze vraag wel wat erg direct, maar soms is het nodig om even iets scherp te stellen.
Als psycholoog doe ik dat natuurlijk niet vaak. Ik stel vragen, denk mee en deel mijn kennis en ervaring zodat mijn cliënten er zelf mee aan de slag kunnen, als ze dat willen. Dat is mijn rol en taak als psycholoog. Maar van de week deed ik iets anders, wat ik toch graag even met je wil delen. Het hield me bezig en ik ben benieuwd wat jij daarvan vindt.
Een vriendin van mij kampt met ernstig liefdesverdriet, eigenlijk al best lang. Ze heeft sinds een paar jaar een turbulente relatie met een … ja, ik zeg het maar ronduit: een ingewikkelde man. Zijzelf is ook geen doetje en samen maken ze er een heftige, zeer passievolle, maar ook heel lastige relatie van, met veel confrontaties en gedoe. Ik zie dat al een paar jaar met lede ogen aan.
En ook al ben ik psycholoog (in hart en nieren), toch ben ik bij haar in de eerste plaats vriendin en wandel met haar mee, net als zij met mij. We kunnen altijd bij elkaar terecht en steunen elkaar op verschillende manieren. En we hebben ook een hoop plezier!
Dat zij zo lang in deze relatie bleef (want nu is die relatie voorbij), begrijp ik wel. Ze was erg verliefd en hij bracht haar een heleboel liefde en plezier. Maar helaas was er ook veel lelijks en ellende; zoveel zelfs dat ik vaak heb gedacht: hou er toch mee op! Gedacht, want ik deed mijn best om het niet te zeggen. Het is haar weg en ze weet zelf het beste wat goed voor haar is.
Een paar weken geleden lukte het ineens niet meer, dat oordeelloos meedenken.
Ze vroeg me voor de zoveelste keer: ‘Wat denk je Hes, is dit nu echte liefde, of ben ik met hem mee aan het flippen?’ ‘En ik flapte eruit: ‘Wil je het echt weten? Ja, je zit in zijn mallemolen. En als je niet uitkijkt word je er zelf gek van!’ En weet je? Dat was dus echt níet de psycholoog die daar sprak. Het was de vriendin die niet meer volhield neutraal te zijn, maar haar wilde behoeden. Ze was erg verdrietig na mijn opmerking en ik relativeerde mijn scherpe opmerking nog een beetje voor we ophingen.
Twee dagen later belde ze me op. ‘Ik was zo verdrietig na ons telefoongesprek, het was heftig wat je zei.’ Ik schrok. Had ik iets verkeerd gedaan? Ze vervolgde: ‘Maar vooral omdat ik ineens besefte en ook voelde dat je gelijk had. Ik heb hem direct na ons telefoongesprek een mail gestuurd dat het nu definitief voorbij is. En dat is echt zo.’ Ze klonk heel rustig en zo had ik haar nog niet eerder over de relatie gehoord. ‘Je trok me gewoon van mijn roze wolk en dat was heel goed. Eerder viel ik er altijd van af doordat het weer mis ging tussen hem en mij en nu deed jij het en dat was heel goed.’
Sommige mensen denken dat alleen een heftige relatie een goede, passievolle relatie is.
Ze kijken misprijzend naar rustige stabiele relaties en moeten er niet aan denken zwijgend naast hun partner in een restaurant te zitten. Maar een goede relatie, ook een passievolle relatie, heeft rustmomenten nodig en afkoelingsperiodes.
Hoe was dat in jouw relatie? Heb jij het vuur en de ruzies ook aangezien voor diepe liefde?
Ik deel die vragen voortaan ook met de mensen in mijn spreekkamer en soms ben ik dan ook confronterend. Mijn ongezouten mening bewaar ik liever voor mijn vriendinnen 😊
Heb jij ook vriendinnen of vrienden die hun mening over jouw liefdesverdriet recht in je gezicht zeggen? Zeggen jouw vrienden dan iets anders dan jouw vriendinnen? En hoe vind je dat? Laat het me weten, ik ben stik benieuwd!
p.s.
Ik hoorde van een man dat hij veel leert over vrouwen als hij dit Heart Break Magazine leest. ‘En ik herken me ook vaak in de dilemma’s!’ voegde hij eraan toe. ‘Zo verschillend zijn we niet, maar toch wel een beetje’
Ben jij een man, en wil je meer weten over hoe mannen dealen met een verbroken relatie? Neem dan eens een kijkje op mijn andere website, speciaal voor mannen.
