Scheid krijgen

Met heel veel trots en plezier deel ik het persoonlijke verhaal van een klant die enorme stappen heeft gezet in zijn herstel na een hartverscheurende periode. Hij begon zijn reis in een diep dal, maar heeft zich vastgebeten in zijn eigen groei, met vallen en opstaan. Zijn moed om eerlijk naar zichzelf te kijken en stap voor stap zijn leven opnieuw op te bouwen, is bewonderenswaardig. Dit verhaal getuigt van zijn kracht en veerkracht, en ik ben ontzettend trots op de vooruitgang die hij heeft geboekt. 

Lees alsjeblieft zijn verhaal met aandacht en voel je net zo geraakt als ik was.

Afgelopen juni trouwde ik met de mooiste en liefste vrouw van mijn dromen. Het was me gelukt. Ik had het helemaal voor elkaar. Twee lieve kindjes (uit een eerdere relatie) en dan nu eindelijk het geluk gevonden, waar we met z’n viertjes zo hard aan hadden gewerkt. Twee weken, op een roze wolk. Mooie weken, nagenieten. Wittebroodsweken…

Twee weken. Zolang heeft het geduurd toen mijn wereld met één klap voorgoed veranderde. Mijn vrouw had een affaire met een collega. Zes maanden lang. 

Tijdens de voorbereidingen van ons huwelijk. Een gezamenlijke vriendin was erachter gekomen en onder druk van haar moest mijn vrouw het mij gaan vertellen. Dat heeft ze gedaan. Huilend, overstuur vertelde ze wat ze had gedaan. De stoppen sloegen volledig bij me door. Alles kwam eruit: boosheid, woede, ongeloof, verdriet, onmacht. Als een vulkaan. Alles was voorbij, kapot. Ik heb haar de deur uit gezet en niet op een hele nette manier, moet ik toegeven. Daar zijn geen excuses voor. Dit is het eerlijke verhaal. Als je dit verhaal wilt delen, moet je ook eerlijk zijn en jezelf niet ontzien.

Wat doe je dan als je leven instort en je totaal in paniek bent? Dan sla je op de vlucht. Gelukkig heb ik een goede verstandhouding met de moeder mijn kids dus die heeft ze direct opgevangen. Ik had de mogelijkheid om op de vlucht te slaan. Ik ben naar een goede vriendin van mij gegaan en drie dagen lang liggen zwelgen in zelfmedelijden. Drank, drinken, dronken. Huilen, janken en schreeuwen. Tot ik helemaal op was. 

Drie dagen zwelgen. Je bent slachtoffer, je bent zielig en bang. Maar je bent verantwoordelijk voor hoe je ermee omgaat en hoe je ermee gaat dealen. Je staat er nu alleen voor. Ik heb het geluk dat ik uit een hechte familie kom en fijne vrienden om me heen heb, Ze hebben me gesteund op ieder mogelijke manier. Door vooral veel te praten. Dat is zo fijn, zeker in het begin. Maar puntje bij paaltje gaan zij naar huis, en moet je het allemaal zelf zien te rooien.

Gelukkig leven we in een tijd en een land die zorg en specialisten kan bieden. Dus als ik een advies mag geven, maak hier gebruik van! Ik heb een lieve psycholoog gezocht en ook gevonden. Hester Schaart. Er zullen er vast nog meer zijn zoals zij, maar voor mij is ze een baken geweest in deze chaos wat mijn leven is geworden.

Inmiddels gaat het stapje voor stapje beter, al ben ik er nog lang niet. Op advies van Hester ben ik gaan schrijven en vind het nog leuk ook. Vandaar ook deze blog. Het geeft me rust en zorgt ervoor dat mijn overactieve brein, vol met gedachten, rust krijgt. Ik ben daarnaast een weekje naar Ierland geweest om mijn hoofd leeg te maken (wat deels lukte) en ben weer gaan sporten en iets gezonder gaan leven. Kleine stapjes vooruit.

Een aantal tips die mij hebben geholpen de afgelopen periode:

  • Sporten 
  • Een weekje ertussenuit
  • Meditatie
  • Lezen
  • Social media van je telefoon halen
  • Schrijven
  • Een oude hobby oppakken

We zijn nu bijna 4 maanden verder en ik heb nog een hoop te doen. Aan mezelf werken vooral. Ik heb regelmatig terugvallen. Het is en blijft een klote periode, waarbij je continue jezelf tegenkomt. Verdriet, boosheid, angst en zorgen die je dagen beheersen. Die emoties zullen hoogstwaarschijnlijk nog wel even blijven. Ik ga ze niet langer meer uit de weg. Ik verdoof ze nog weleens, met drank en veel sigaretten, maar daar wordt aan gewerkt. Ik kom er langzaamaan achter wie ik ben en wie ik niet meer wil zijn. Ik geloof nog steeds in liefde en ik heb nog een hoop te geven. Die liefde geef ik nu nog meer aan mijn kids, familie en vrienden. Maar nóg meer aan mezelf. Ik mag er zijn. Ik sta nog steeds rechtop. Ik ben een enorme vechter gebleken. 

En mijn vrouw? Ik houd nog steeds heel veel van haar en dat zal nooit over gaan. Ik heb tijdens deze periode ook geleerd om te vergeven en begrip te tonen. In een relatie is er niet één iemand schuldig of fout. Het loopt mis omdat het ontbreekt aan aandacht, gesprekken voeren en vooral niet naar elkaar luisteren. Juist nu, probeer ik te luisteren naar wat zij wil, en vooral wat ik zelf wil. Zij wil alleen verder. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Maar dat is mijn pijn. Als we elkaar zien of spreken maakt me dat blij. Maar als zij niet bij mij wil zijn… 

Ik kan haar niet dwingen. Ik gun haar al het geluk. Daarom ben ik met haar getrouwd. We gaan goed uit elkaar en zijn nog steeds elkaars beste maatjes maar zien elkaar voorlopig even niet. Ik mis vooral mijn beste maatje en hoop dat ik die later ooit weer terugkrijg.

Maar deze periode kies ik volledig voor mezelf. Dat probeer ik in ieder geval. Scheid heb je, nu schijt krijgen. Zoveel meningen, zoveel adviezen. Luister vooral naar jezelf. Duik in het onbekende, het levert je zoveel op. Nieuwe inzichten en mogelijkheden, die verschijnen ook. Steeds vaker. Zoals deze blog. Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Dit is voor mij de zoveelste eerste nieuwe stap. En dat in vier maanden tijd. 

Dat was me niet gelukt als ik nu nog was getrouwd.

Roy (40 jaar)

Laat je je reactie achter, wat dit verhaal met jou doet? Dan stuur ik natuurlijk jouw reactie naar Roy door!

Delen is Lief!