Vorige week, na een intensieve dag met cliënten, besloot ik even te ontspannen en naar de
film It Ends with Us te gaan. Misschien ken je het verhaal al, maar zo niet, zal ik het kort
toelichten zonder te veel te verklappen. Het gaat over een vrouw die verliefd wordt op een
charismatische neurochirurg. In het begin van hun relatie is hij liefdevol, zorgzaam en vol
empathie. Ze voelt zich geliefd en veilig bij hem, en het lijkt alsof hij de perfecte partner is.
Maar zoals vaak gebeurt, verschijnen er barstjes in het perfecte plaatje. Na verloop van tijd
komt zijn getraumatiseerde kant naar voren, en dat brengt onvoorspelbaarheid en zelfs
agressie in hun relatie. Zij raakt verstrikt in een diepe innerlijke strijd: enerzijds voelt ze zich
verantwoordelijk voor hem, voor zijn welzijn, en wil ze hem helpen. Anderzijds begint ze zich
steeds minder veilig te voelen in zijn nabijheid.


De spanning tussen haar zorg voor hem en haar eigen veiligheid bouwt zich op, en de twijfel
of ze moet blijven of vertrekken wordt ondraaglijk.


Het is een verhaal dat ik maar al te goed herken vanuit mijn werk met cliënten.


Veel mensen zitten vast in relaties die ze niet meer dienen, maar toch blijven ze. Waarom?
Een van de meest voorkomende redenen is schuldgevoel. Schuldgevoelens naar de partner,
naar jezelf, of naar wat je ooit samen had. In de film wordt dit perfect verbeeld. Het
schuldgevoel verstrikt je, tot het punt dat je het idee hebt dat het jouw taak is om voor de
ander te zorgen, zelfs als dat betekent dat je jezelf volledig verliest.


Wat ik vaak zie in mijn praktijk, is dat dit schuldgevoel na het beëindigen van de relatie niet
zomaar verdwijnt. In plaats daarvan kan het gevoel van verlies en verdriet overweldigend
worden. Je voelt niet alleen het verlies van de relatie, maar ook het verlies van jezelf – van
de persoon die je was vóórdat je verstrikt raakte in het zorgen voor de ander.


Cliënten die deze stap uiteindelijk hebben gezet, beschrijven vaak dat het afscheid gepaard
gaat met diepe rouw en liefdesverdriet. Niet alleen om de partner, hoe complex die ook was,
maar ook om wat ze zelf kwijtgeraakt zijn in het proces. Het is alsof de schuldgevoelens zich
blijven stapelen, zelfs na de relatie. Want hoe had je het zover kunnen laten komen?


Waarom voelde je je zo verantwoordelijk voor de ander, terwijl je jezelf vergat?


It Ends with Us liet me opnieuw zien hoe complex relaties kunnen zijn, en hoe moeilijk het is
om los te komen, zelfs als alles in je omgeving schreeuwt dat je eruit moet stappen. Wat ik
mijn cliënten dan ook altijd meegeef, is dat het oké is om die gemengde gevoelens te hebben. Het is oké om verdriet te voelen, schuldgevoelens, en zelfs een vorm van rouw. Dat betekent niet dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt – het betekent dat je menselijk bent.


Het is belangrijk om te leren dat het zorgen voor jezelf geen egoïsme is, maar juist
essentieel. En dat de enige manier om uit die vicieuze cirkel van schuldgevoelens te
stappen, is door jezelf weer terug te vinden, stap voor stap.


Dus ja, die film zette me aan het denken, en ik herken die worsteling in zoveel van mijn
cliënten. Liefdesverdriet is vaak niet alleen het verdriet om de ander, maar om alles wat je
onderweg bent kwijtgeraakt. En het pad om jezelf terug te vinden begint bij het erkennen van
die gevoelens, en het loslaten van het schuldgevoel dat je niet kunt blijven dragen.


Heb jij dit ook ooit gevoeld? Dat je vastzat tussen de zorg voor de ander en het verlies van
jezelf? Vertel het me, en mocht je hulp nodig hebben: laat het me weten!

Delen is Lief!