Laatst belde Sarah (45) mij en ze gooide haar vraag direct wanhopig door de telefoonhoorn: ‘Wat moet ik doen Hester, ik heb zo’n spijt van wat ik gedaan heb!’
In mijn spreekkamer vertelt ze haar verhaal. Vorig jaar had ze haar relatie verbroken. Ze waren drie jaar bij elkaar geweest, want ze miste van alles. Zo nam hij haar behoefte om haar gevoelens met hem te delen niet serieus en hoonde die zelfs vaak weg. Ze maakten hier steeds meer ruzie over. En in bed was het ook niet fijn en ongedwongen. Er hing altijd een sfeer van ongemak rond het vrijen. Ze wilde meer fysiek contact, ook spontaan. Dat vond haar ex maar onzin: ‘Je kan me niet dwingen’, zei hij vaak en ‘Ik ben gewoon niet zo aanhalerig.’ Uiteindelijk besloot ze de relatie te verbreken en voelde ze zich opgelucht.
Maar na een paar weken voelde ze spijt over het uitmaken. Om haar spijt te verdringen ging ze daten met andere mannen. Maar niet een was leuk genoeg.
Ze hebben nu al 12 maanden geen contact en ze mist hem vreselijk. ‘Er gaat geen dag voorbij, dat ik niet aan hem denk. Ik houd nog steeds zoveel van hem.’ Ze huilt en vertelt dat het enige wat ze wil, is hem terug. Ze denkt iedere minuut van de dag aan hem, kan zich niet meer focussen op haar werk, slaapt slecht en voelt zich somber. Het niet fijn kunnen vrijen en het niet delen van emoties heeft ze inmiddels ver weg gestopt in haar hoofd. Hem terughalen is haar missie. Ze wil alleen maar hem. Hij is toch de ware.
Ze kijkt me huilend aan en vraagt: ‘Zal ik hem vragen of hij het contact weer wil herstellen? Lijkt je dat een goed idee?’ Ze lijkt zelf dus te twijfelen. Anders had ze natuurlijk al lang bij hem op de stoep gestaan! Dat puzzelt me. Zoveel verlangen en toch geen actie…
Ik denk even na en stel haar vervolgens verschillende vragen: ‘Wat maakt dat je nu al weet dat je hem terug wil, nog voordat je contact met hem hebt gehad? Wat zorgt ervoor, dat je de onvervulde behoeften van toen, nu wat terzijde legt? Hoe belangrijk zijn die behoeften voor jou eigenlijk? En waarom zijn ze belangrijk?’
We praten er verder op door en ze komt tot een verlossende conclusie: ‘Ik heb hem geïdealiseerd de afgelopen maanden. Hij was in de relatie niet emotioneel beschikbaar. Ik wil niet inboeten op die behoeften van mij, die zijn te belangrijk. Ik heb het missen van hem verward met een ideaalplaatje. Ik moet hem loslaten en hem dankbaar zijn voor de lessen die ik hier uit haal. Namelijk, ik wil trouw blijven aan mezelf en een man vinden die zich wil inzetten om mijn behoeften te beantwoorden.’
Ze geeft na deze prachtige conclusie aan, dat ze graag verder onderzoek wil doen naar onderliggende oorzaken zijn van haar gedragspatronen. Ze vertelt over haar geschiedenis van snel opvolgende relaties, dat ze het eigenlijk heel moeilijk vindt om alleen te zijn. Laten we dat in onze volgende gesprekken samen uitzoeken. Een eerste mooie start is al gemaakt!
