Geladen was het juiste woord. Haar gezicht stond op onweer. Het was een beetje rood en gezwollen, haar schouders had ze opgetrokken en ze zat voorover gebogen alsof ze door het scherm naar me toe wilde komen. We hadden onze tweede online sessie. Vorige week had ze me gebeld of ik die dag beschikbaar was. Haar partner had het uitgemaakt omdat hij verliefd was op een ander, op een vrij lullige manier en ze was in paniek. Gelukkig kon ik direct tijd voor haar vrijmaken en dezelfde dag nog blies ze stoom af over de breuk. Ik raadde haar aan na ons gesprek ook haar vriendinnen op de hoogte te stellen en te zorgen dat ze wat mogelijkheden zocht om haar verdriet en boosheid te uiten. Blijkbaar was er nog een nabrander gekomen.
Des duivels
‘Ik ben woest’, zei ze. ‘Hij heeft me zo’n lelijke brief geschreven! Vol verwijten en nare opmerkingen! Ik had het totaal niet verwacht, maar hij stuurde hem gisteren ineens via de mail. Zo onterecht en zo giftig! Bah, ik kan wel janken. Ik heb echt zin om een veel bozere brief terug te schrijven. Of deze brief naar zijn huidige vriendin door te sturen. Ik wil gewoon iets lelijks terug doen. Voor mijn part de banden van zijn fiets lek te prikken.’
Ze moest zelf een beetje lachen om die laatste -beetje lullige- toevoeging. Ze voelde zich machteloos.
Ik vroeg haar om al haar wraakgedachten eens uit te spreken. Ook als ze helemaal niet konden of echt te schandalig voor woorden waren. Ze keek me wat aarzelend aan, maar ging toen helemaal los. Ik zal hier niet herhalen wat ze allemaal zei, maar de man bleef niet heel, dat kan ik je verzekeren.
Doorgaan
Na een kwartier zat ze wat rechter op en er verscheen een lach op haar gezicht. ‘Dat lucht op!’ zei ze. ‘Maar ik ga het natuurlijk allemaal niet doen… weet je wat ik nog de mooiste wraak zou vinden? Als hij zou merken dat ik helemaal niet ten onder ga nu hij me gedumpt heeft. Als ik weer blij en gelukkig verder zou kunnen gaan met m’n leven.’
Even trok er weer een ongelukkige schaduw over haar gezicht. ‘Maar dat kan natuurlijk niet. Ik ben nu in de rouw en dat zal wel even duren.’ ‘Misschien wel,’ zei ik tegen haar, ‘maar het is geen must’. Samen lachten we opgelucht. En we concludeerden eendrachtig dat de zoetste wraak haar eigen geluk zou zijn.
‘Ja, dit is geweest. Al besef ik me maar al te goed dat we het op veel momenten ook erg leuk hadden samen. Het was een pijnlijk besluit en ik heb er veel verdriet van gehad en best veel van wakker gelegen. Maar ik heb me voorgenomen, dit nooit meer. Geen afhankelijke partner voor mij.’
Heb jij ook wraakgedachten? Vertel ze eens in geuren en kleuren aan een vriendin. Of als je dat niet durft: schrijf ze allemaal eens op. Het lucht op! Dan neemt je liefdesverdriet af.
