Ik neem je even mee naar mijn mijmeringen over ‘volhouden’.
Je geeft jezelf een zware boodschap als je moet ‘volhouden’ van jezelf. Het impliceert dat er iets moeilijks is waar je doorheen moet gaan. Een lastige, taaie weg die je te gaan hebt ten behoeve van iets wat aan het eind ligt. Vaak weet je niet eens wat dat precies is. Het doel houdt je op de been, de weg ernaartoe is moeilijk.
Door een brij van weerstand
Misschien heb jij besloten dat je relatie moest stoppen. En weet je dat het geen goede relatie voor je was. Misschien ben je gedumpt, omdat je ex een ander heeft. Misschien hebben jullie samen besloten om te stoppen, om welke reden dan ook.
In alle gevallen moet je door een brij van weerstand heen leven. Je hield niet voor niets van hem (of haar) en jullie liefde was behalve niet goed, ook mooi. Van dat ‘mooi’ moet je afstand nemen en dat doet pijn.
De dichteres Vasalis schreef: ‘Niet het scheiden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.’
In die regel zit dat moeizame, langdurige volhouden zonder zichtbaar doel …
De breuk is nodig
Een breuk met iemand is pijnlijk en tegelijk zit in het breken ook de kracht van het weten. Je weet dat het moet én je bent je boos én je hebt een helder weten dat het niet goed meer is. Op dat moment weet je heel goed waarom de breuk nodig is. Je hoort het duidelijk van de ander, of je voelt het zelf in je buik. Je heftige emoties helpen je om de breuk te maken.
Vergeten
Maar een paar dagen of weken later is die agressie en dat heldere weten verdwenen. Het vuur is gedoofd en de herinneringen aan betere tijden met je ex komen weer boven. Soms moet je met je verstand naar boven halen waarom de breuk nodig was.
Een vriendin van mij vertelde dat ze vier jaar na haar scheiding eigenlijk niet goed meer wist wie nu het initiatief daartoe had genomen. Terwijl ik me – als haar vriendin – maar al te duidelijk herinnerde dat niet zij, maar haar echtgenoot was weggegaan. Haar ‘vergeten’ laat heel duidelijk zien dat na verloop van tijd allerlei andere gevoelens en gebeurtenissen een rol gaan spelen in de herinnering.
Verdraag jij de stilte?
In ‘het afgesneden zijn’ moet je volhouden om afstand te houden, geen ruzie meer te maken, geen contact meer te hebben, geen seks meer te hebben, niet meer te praten, schreeuwen, dreinen, niemand meer ergens toe overhalen, geen dynamiek meer. Het gedruis verstomt en de stilte treedt in.
Verdraag jij de stilte als je gewend was om lawaai te maken? Hoe verdraag je jezelf als je gewend was om seks te hebben? Hoe verdraag je vrede als je ruzie gewend bent?
Wat vind jij moeilijker: ruziënd samen zijn of in vrede alleen zijn?
Veel liefs, en ik wens je veel sterkte met volhouden,
Hester
